De coaches

‘Mijn naam is Eleonara, ik ben een vijftiger met twee zoons van in de twintig. Sinds 25 jaar werk ik als tolk en vertaler op zowel technische als humanitaire terreinen voor verschillende landen. In 2000 startte ik als vrijwilliger bij een organisatie die jonge vrouwen ondersteunt die opgroeiden in een lokaal kindertehuis en nu strijden om hun plek te vinden in het volwassen leven.

Het was dus niet moeilijk om te begrijpen tegen welke problemen de jonge vrouwen van Stichting Timea aanlopen.  Als ik naar de vrouw kijk die ik begeleid, dan heeft zij nog eens een extra nadeel omdat ze leeft op een plek waar ook nog niet eens Hongaars, maar Russisch wordt gesproken.

Ik ben dol op de jonge dame die ik mag begeleiden. Ze is mooi, aardig, positief en heeft een open karakter. Haar man is een goede man die soms te strijden heeft met zijn temperament. We hebben met elkaar vooruitgang geboekt: zij heeft een baan, ze leert Russisch, hun zoon gaat naar de opvang en zal volgend jaar naar school gaan en de leefomstandigheden zijn iets beter geworden. Ik wens dat we nog veel meer kunnen bereiken…. We streven naar een opleiding voor haar, zodat ze echt een vak kan leren. Dat zou haar leven echt een verbetering geven. Ik probeer haar daarin te bemoedigen en bij te staan.'

‘Ik ben geboren in Transkarpatië en woon met mijn man en zoon in een kleine stad in de buurt van Nagydobrony. Hier werk ik ook als lerares Engels. Daarnaast werk ik ook in een ontwikkelingscentrum waar ik naschoolse activiteiten organiseer voor kinderen met gedragsproblemen. Verder studeer ik zelf ook nog; ik volg een cursus ‘mentale hygiëne’ om zo mensen te kunnen helpen waar ik dat kan. Voor Stichting Timea ben ik de coach van twee zussen. Ik ben trots op hen als ik zie hoe zij ondanks de omstandigheden waarin ze opgroeiden hun weg vinden in het volwassen leven. Ze doen ontzettend hun best en als ik hen kan helpen daarmee door te gaan, dan doe ik dat. Ik bid voor hen dat zij sterk blijven en wijs zijn bij het nemen van beslissingen.'

'Mijn naam is Krisztina en ik ben in 1986 geboren. Mijn ouders waren fabrieksarbeiders, maar stimuleerden mijn zus en mij om te gaan studeren. Ik ben begonnen met het studeren van Geneeskunde en Farmacie in Roemenië en heb dat vanwege mijn huwelijk en een jaar later de komst van ons kind helaas niet af kunnen maken. Wel heb ik een degree gehaald aan de universiteit in de Engelse en Roemeense taal- en letterkunde. Daarna heb ik pedagogiek en kinderpsychologie gestudeerd en daarin heb ik ook 1 jaar les gegeven. Daarna zijn we verhuisd naar Oekraïne, nu 6 jaar geleden, waar mijn man kerkplanter en pastoor is voor de kerk.

Ik geloof in Jezus Christus en probeer in Zijn te spoor gaan. De jonge vrouwen die ik mag begeleiden zijn soms net sponzen die alle negatieve ervaringen uit het leven hebben opgezogen. Ik houd van hen en geloof dat met veel geduld en liefde zij te vormen zijn en mogelijkheden hebben om te veranderen.'

'Mijn naam is Olena (Alona) en ik ben 38 jaar. Ik woon in een dorp in de regio van Nagydobrony. Ik heb een echtgenoot en ben moeder van drie kinderen. Ik heb economie gestudeerd, boekhouding en audit en in 1999 ben ik afgestudeerd. Ik heb daarna een Bijbelschool gevolgd en heb daar voor zondagsschool onderwijzeres geleerd. Ik heb veel met kinderen gewerkt. De laatste drie jaar werk ik met mijn man onder de jeugd in een stad. We zijn hiervoor aangesloten bij een internationale organisatie “Steiger”, die als doel heeft het Evangelie onder jongeren te brengen op allerlei creatieve manieren. Ook gaan we regelmatig met een team naar een kindertehuis, waar we een evangelisatie programma uitvoeren. In de zomer van 2017 hebben we als gezin een zendingsschool in Duitsland gevolgd.

Ik vind het mooi om de jonge vrouwen van Stichting Timea te begeleiden. De reden is dat ik van mensen houd. Deze jonge vrouwen zijn speciaal omdat ze opgroeiden in een weeshuis onder niet gewone omstandigheden.  Ze hebben hun eigen kijk op het leven en soms weet ik niet hoe nu met hen verder te gaan. Maar, vanaf het moment dat ik hen leerde kennen, ervaar ik dat ik meer geduld heb met mensen die zonder gezin zijn opgegroeid. Ik zie vertrouwen en openheid en daar ben ik dankbaar voor.'